Nerden başlamak lazım hiç bilmiyorum kafam o kadar karışık ve canım çok sıkkın hayat hiç insanın istediği gibi devam etmiyor.Düşünüyorumda evlenmeden önce hiç böyle bir hayat hayal etmemiştim birbirini çok seven , saygı duyan ve beraber yaşlanılan bir evlilik istemiştim ama eşim evlenmeden önceki insan değil sanki herşeyi yanlış anlıyor ve sanki herkes kendi aleyhineymiş ve kendine karşıymış gibi hissediyor ve aramızda tartışma çıkıyor.Evin en küçüğü olması ve şımarık bir çocukluk geçirmesi, biraz başına buyruk ve her istediği yapılan bir çocuk olmasının etkisi büyük ben dahil kimseyle anlaşamıyor.Babası lisedeyken vefat edince kendini boşlukta bulmuş ve maddi zorluklar ortaya çıkınca zor bir gençlik geçirmiş.Şu an bir işi yok yani çalışmıyor ama insan eşine azıcık yardım etmezmi azıcık onun hayatını kolaylaştırmazmı.
Çocukları bile güvenip evde bırakamıyorum ben işe giderken çocuklar yaz kış sabah benimle çıkıyorlar benimle eve dönüyorlar onlarlada çok sağlıklı bir ilişkisi yok sanki babalık çocukların isteklerini almakla bitiyor .Çok rahat bir insan ne yapmak isterse onu yapıyor ve kimse karışamaz havasında bende çocuklarım terbiyeli ,çalışkan ,vatana millete faydası olan bireyler olması için çaba gösteriyorum gücüm yettiğince ama bende bir yerde insanım tahammül sınırımı aşınca çileden çıkıyorum ve en çok çocuklarım arada kalmasınlar diye çoğu zaman sesimi çıkarmamaya gayret ediyorum ama böyle giderse kötü şeyler olacak diyede endişelenmiyorum değil.
Neyse bu kadar melenkoli yeter hayat yinede güzel çocuklarım çok güzeller büyükler arada sırada kavgalarıyla çileden çıkarsalarda onları çok seviyorum iyiki varsınız.Hele miniğim dünya tatlısı bazan sabrımı denesede(özellikle uyku konusunda emerek uyumak istiyor ve bu beni çok yoruyor) onuda çok seviyorum.